OŁOWIANE CHMURY Bartosz Bielenia, Olaf Brzeski, Agata Ingarden, Krzysztof Kieślowski, Tomasz Kowalski, Gizela Mickiewicz, Iwo Panasiewicz, Cyryl Polaczek, Erna Rosenstein, Mariusz Tarkawian, Projekt: ciebie ode mnie – Krystyna Miłobędzka, Hania Rani 14 VII 2023 – 1 X 2023 Gdańska Galeria Miejska KURATORZY Gabriela Warzycka-Tutak, Andrzej Zagrobelny
OŁOWIANE CHMURY Bartosz Bielenia, Olaf Brzeski, Agata Ingarden, Krzysztof Kieślowski, Tomasz Kowalski, Gizela Mickiewicz, Iwo Panasiewicz, Cyryl Polaczek, Erna Rosenstein, Mariusz Tarkawian, Projekt: ciebie ode mnie – Krystyna Miłobędzka, Hania Rani 14 VII 2023 – 1 X 2023 Gdańska Galeria Miejska KURATORZY Gabriela Warzycka-Tutak, Andrzej Zagrobelny
OŁOWIANE CHMURY Bartosz Bielenia, Olaf Brzeski, Agata Ingarden, Krzysztof Kieślowski, Tomasz Kowalski, Gizela Mickiewicz, Iwo Panasiewicz, Cyryl Polaczek, Erna Rosenstein, Mariusz Tarkawian, Projekt: ciebie ode mnie – Krystyna Miłobędzka, Hania Rani 14 VII 2023 – 1 X 2023 Gdańska Galeria Miejska KURATORZY Gabriela Warzycka-Tutak, Andrzej Zagrobelny
OŁOWIANE CHMURY Bartosz Bielenia, Olaf Brzeski, Agata Ingarden, Krzysztof Kieślowski, Tomasz Kowalski, Gizela Mickiewicz, Iwo Panasiewicz, Cyryl Polaczek, Erna Rosenstein, Mariusz Tarkawian, Projekt: ciebie ode mnie – Krystyna Miłobędzka, Hania Rani 14 VII 2023 – 1 X 2023 Gdańska Galeria Miejska KURATORZY Gabriela Warzycka-Tutak, Andrzej Zagrobelny
Astronauci pustki
Astronauci pustki
Astronauci pustki
Astronauci pustki
Mariusz Tarkawian, Chodź, opowiem Ci bajeczkę, 2023
Mariusz Tarkawian, Chodź, opowiem Ci bajeczkę, 2023
Siedzimy przy gigantycznym biurku z fatalną okleiną, które rozpycha malutką biurową przestrzeń; zdecydowanie za dużym, zdecydowanie źle dopasowanym do wnętrza. Biurko wyznacza przestrzeń pracy, jedzenia, bazgrania, gadania. Zasadniczo wydziela przestrzeń do rozmowy. Biurko może stanowić wiele punktów odniesienia, choć nie jest bohaterem tej historii – jest punktem wyjścia, próbą wprowadzenia nas w historie ołowiane. To właśnie przy nim procesuje głowa.
Siedzimy przy gigantycznym biurku z fatalną okleiną, które rozpycha malutką biurową przestrzeń; zdecydowanie za dużym, zdecydowanie źle dopasowanym do wnętrza. Biurko wyznacza przestrzeń pracy, jedzenia, bazgrania, gadania. Zasadniczo wydziela przestrzeń do rozmowy. Biurko może stanowić wiele punktów odniesienia, choć nie jest bohaterem tej historii – jest punktem wyjścia, próbą wprowadzenia nas w historie ołowiane. To właśnie przy nim procesuje głowa.
Siedzimy przy gigantycznym biurku z fatalną okleiną, które rozpycha malutką biurową przestrzeń; zdecydowanie za dużym, zdecydowanie źle dopasowanym do wnętrza. Biurko wyznacza przestrzeń pracy, jedzenia, bazgrania, gadania. Zasadniczo wydziela przestrzeń do rozmowy. Biurko może stanowić wiele punktów odniesienia, choć nie jest bohaterem tej historii – jest punktem wyjścia, próbą wprowadzenia nas w historie ołowiane. To właśnie przy nim procesuje głowa.
Siedzimy przy gigantycznym biurku z fatalną okleiną, które rozpycha malutką biurową przestrzeń; zdecydowanie za dużym, zdecydowanie źle dopasowanym do wnętrza. Biurko wyznacza przestrzeń pracy, jedzenia, bazgrania, gadania. Zasadniczo wydziela przestrzeń do rozmowy. Biurko może stanowić wiele punktów odniesienia, choć nie jest bohaterem tej historii – jest punktem wyjścia, próbą wprowadzenia nas w historie ołowiane. To właśnie przy nim procesuje głowa.
Erna Rosenstein, Wieczność rodzi chwilę, 1982
Erna Rosenstein, Wieczność rodzi chwilę, 1982
Erna Rosenstein, Złota kula ze zbioru Poławiacz cieni, Wydawnictwo Wolno we współpracy z Fundacją Galerii Foksal, czyta: Bartosz Bielenia
Erna Rosenstein, Złota kula ze zbioru Poławiacz cieni, Wydawnictwo Wolno we współpracy z Fundacją Galerii Foksal, czyta: Bartosz Bielenia
Z ciężarem biurowym wsiadamy do samochodu.
Z odcinka A do odcinka B uprzejmie proszę, przejazd opłacony.
Pan X?
Nie, ale on zamawiał.
Osoba, która prowadzi, jest niewidoczna, zabiera nas w drogę, zapraszając do obserwacji. W tle słychać but when will I turn and cut the world?*.
Przez przyciemnione szyby wyginamy się, próbując dostosować do zmieniającej się dynamicznie grawitacji. Zaczynamy rejestrować rzeczywistość, starając się zapamiętywać widoki. Umysł wędruje swobodnie między planami, wspomnieniami i obserwacjami. Niebo staje się czyste tak szybko, jak czyści się pamięć.
Z ciężarem biurowym wsiadamy do samochodu.
Z odcinka A do odcinka B uprzejmie proszę, przejazd opłacony.
Pan X?
Nie, ale on zamawiał.
Osoba, która prowadzi, jest niewidoczna, zabiera nas w drogę, zapraszając do obserwacji. W tle słychać but when will I turn and cut the world?*.
Przez przyciemnione szyby wyginamy się, próbując dostosować do zmieniającej się dynamicznie grawitacji. Zaczynamy rejestrować rzeczywistość, starając się zapamiętywać widoki. Umysł wędruje swobodnie między planami, wspomnieniami i obserwacjami. Niebo staje się czyste tak szybko, jak czyści się pamięć.
Z ciężarem biurowym wsiadamy do samochodu.
Z odcinka A do odcinka B uprzejmie proszę, przejazd opłacony.
Pan X?
Nie, ale on zamawiał.
Osoba, która prowadzi, jest niewidoczna, zabiera nas w drogę, zapraszając do obserwacji. W tle słychać but when will I turn and cut the world?*.
Przez przyciemnione szyby wyginamy się, próbując dostosować do zmieniającej się dynamicznie grawitacji. Zaczynamy rejestrować rzeczywistość, starając się zapamiętywać widoki. Umysł wędruje swobodnie między planami, wspomnieniami i obserwacjami. Niebo staje się czyste tak szybko, jak czyści się pamięć.
Z ciężarem biurowym wsiadamy do samochodu.
Z odcinka A do odcinka B uprzejmie proszę, przejazd opłacony.
Pan X?
Nie, ale on zamawiał.
Osoba, która prowadzi, jest niewidoczna, zabiera nas w drogę, zapraszając do obserwacji. W tle słychać but when will I turn and cut the world?*.
Przez przyciemnione szyby wyginamy się, próbując dostosować do zmieniającej się dynamicznie grawitacji. Zaczynamy rejestrować rzeczywistość, starając się zapamiętywać widoki. Umysł wędruje swobodnie między planami, wspomnieniami i obserwacjami. Niebo staje się czyste tak szybko, jak czyści się pamięć.
Z ciężarem biurowym wsiadamy do samochodu.
Z odcinka A do odcinka B uprzejmie proszę, przejazd opłacony.
Pan X?
Nie, ale on zamawiał.
Osoba, która prowadzi, jest niewidoczna, zabiera nas w drogę, zapraszając do obserwacji. W tle słychać but when will I turn and cut the world?*.
Przez przyciemnione szyby wyginamy się, próbując dostosować do zmieniającej się dynamicznie grawitacji. Zaczynamy rejestrować rzeczywistość, starając się zapamiętywać widoki. Umysł wędruje swobodnie między planami, wspomnieniami i obserwacjami. Niebo staje się czyste tak szybko, jak czyści się pamięć.
Gizela Mickiewcz, Prawie ciągła uważność, 2022
Gizela Mickiewcz, Prawie ciągła uważność, 2022
Obrazy, myśli nakładają się na siebie, niekoniecznie są dobre i spokojne, bardzo często są to myśli niewygodne, wprowadzające w zakłopotanie, determinujące działania, skłaniające do przemeblowania. Do podjęcia decyzji, aby potworzasty gigantyczny mebel zmienił miejsce zamieszkania.
Obrazy, myśli nakładają się na siebie, niekoniecznie są dobre i spokojne, bardzo często są to myśli niewygodne, wprowadzające w zakłopotanie, determinujące działania, skłaniające do przemeblowania. Do podjęcia decyzji, aby potworzasty gigantyczny mebel zmienił miejsce zamieszkania.
Obrazy, myśli nakładają się na siebie, niekoniecznie są dobre i spokojne, bardzo często są to myśli niewygodne, wprowadzające w zakłopotanie, determinujące działania, skłaniające do przemeblowania. Do podjęcia decyzji, aby potworzasty gigantyczny mebel zmienił miejsce zamieszkania.
Obrazy, myśli nakładają się na siebie, niekoniecznie są dobre i spokojne, bardzo często są to myśli niewygodne, wprowadzające w zakłopotanie, determinujące działania, skłaniające do przemeblowania. Do podjęcia decyzji, aby potworzasty gigantyczny mebel zmienił miejsce zamieszkania.
Mariusz Tarkawian, Chodź, opowiem Ci bajeczkę, 2023
Mariusz Tarkawian, Chodź, opowiem Ci bajeczkę, 2023
Mariusz Tarkawian, Chodź, opowiem Ci bajeczkę, 2023
Lewitujący w kosmosie duży okleinowy kloc – mylisz, że wyglądałby dobrze obok małego wozu np.?
Już ci dawno mówiłem, że kupowanie w IKEA nie ma sensu. Powolutku, jakościowo! (zakładając nogę na nogę w Wassilym Breuera).**
Lewitujący w kosmosie duży okleinowy kloc – mylisz, że wyglądałby dobrze obok małego wozu np.?
Już ci dawno mówiłem, że kupowanie w IKEA nie ma sensu. Powolutku, jakościowo! (zakładając nogę na nogę w Wassilym Breuera).**
Lewitujący w kosmosie duży okleinowy kloc – mylisz, że wyglądałby dobrze obok małego wozu np.?
Już ci dawno mówiłem, że kupowanie w IKEA nie ma sensu. Powolutku, jakościowo! (zakładając nogę na nogę w Wassilym Breuera).**
Lewitujący w kosmosie duży okleinowy kloc – mylisz, że wyglądałby dobrze obok małego wozu np.?
Już ci dawno mówiłem, że kupowanie w IKEA nie ma sensu. Powolutku, jakościowo! (zakładając nogę na nogę w Wassilym Breuera).**
Lewitujący w kosmosie duży okleinowy kloc – mylisz, że wyglądałby dobrze obok małego wozu np.?
Już ci dawno mówiłem, że kupowanie w IKEA nie ma sensu. Powolutku, jakościowo! (zakładając nogę na nogę w Wassilym Breuera).**
Cyryl Polaczek, Pijak, 2019
Cyryl Polaczek, Pijak, 2019
Refleks słońca na wodzie częściowo koi, zastanawia. Czas tak jakby stał. Myśli nabierają ciężaru ołowianego. Boisz się upadku? Wychyl się przez okno. Ej, może cię olśni, może upadniesz zmęczony rzeczywistością…
Refleks słońca na wodzie częściowo koi, zastanawia. Czas tak jakby stał. Myśli nabierają ciężaru ołowianego. Boisz się upadku? Wychyl się przez okno. Ej, może cię olśni, może upadniesz zmęczony rzeczywistością…
Refleks słońca na wodzie częściowo koi, zastanawia. Czas tak jakby stał. Myśli nabierają ciężaru ołowianego. Boisz się upadku? Wychyl się przez okno. Ej, może cię olśni, może upadniesz zmęczony rzeczywistością…
Refleks słońca na wodzie częściowo koi, zastanawia. Czas tak jakby stał. Myśli nabierają ciężaru ołowianego. Boisz się upadku? Wychyl się przez okno. Ej, może cię olśni, może upadniesz zmęczony rzeczywistością…
Cyryl Polaczek, Domy są za drogie, 2021
Cyryl Polaczek, Domy są za drogie, 2021
Myślisz, że bycie wrażliwym to opłacalna sprawa?
Raczej totalnie oderwana od rzeczywistości. Delikatny konstrukt – kruszysz się tak szybko.
Kruszysz, bo zestawiasz się z realnością. Czy przystajesz do czasów, w których przyszło ci żyć? O czym one są? Jak się w nich odnaleźć?***
Myślisz, że bycie wrażliwym to opłacalna sprawa?
Raczej totalnie oderwana od rzeczywistości. Delikatny konstrukt – kruszysz się tak szybko.
Kruszysz, bo zestawiasz się z realnością. Czy przystajesz do czasów, w których przyszło ci żyć? O czym one są? Jak się w nich odnaleźć?***
Myślisz, że bycie wrażliwym to opłacalna sprawa?
Raczej totalnie oderwana od rzeczywistości. Delikatny konstrukt – kruszysz się tak szybko.
Kruszysz, bo zestawiasz się z realnością. Czy przystajesz do czasów, w których przyszło ci żyć? O czym one są? Jak się w nich odnaleźć?***
Myślisz, że bycie wrażliwym to opłacalna sprawa?
Raczej totalnie oderwana od rzeczywistości. Delikatny konstrukt – kruszysz się tak szybko.
Kruszysz, bo zestawiasz się z realnością. Czy przystajesz do czasów, w których przyszło ci żyć? O czym one są? Jak się w nich odnaleźć?***
Iwo Panasiewicz, Popiół III, 2023
Iwo Panasiewicz, Popiół III, 2023
Spadasz na bruk, ale za chwilę nabierasz lekkości ducha, spadasz z nieba w melancholii, z promieniem słońca na skrzydle. Projekcja lęków spowija umysł i duszę niczym całun splinu.
Naszkicować, tworząc ramę do wędrówki, idąc tuż za plecami, taki jest nasz plan.
Spadasz na bruk, ale za chwilę nabierasz lekkości ducha, spadasz z nieba w melancholii, z promieniem słońca na skrzydle. Projekcja lęków spowija umysł i duszę niczym całun splinu.
Naszkicować, tworząc ramę do wędrówki, idąc tuż za plecami, taki jest nasz plan.
Spadasz na bruk, ale za chwilę nabierasz lekkości ducha, spadasz z nieba w melancholii, z promieniem słońca na skrzydle. Projekcja lęków spowija umysł i duszę niczym całun splinu.
Naszkicować, tworząc ramę do wędrówki, idąc tuż za plecami, taki jest nasz plan.
Spadasz na bruk, ale za chwilę nabierasz lekkości ducha, spadasz z nieba w melancholii, z promieniem słońca na skrzydle. Projekcja lęków spowija umysł i duszę niczym całun splinu.
Naszkicować, tworząc ramę do wędrówki, idąc tuż za plecami, taki jest nasz plan.
Tomasz Kowalski, Kałuża, 2023
Tomasz Kowalski, Kałuża, 2023
Historia pisze się sama, złożona z momentów „pomiędzy”, z dużym bagażem emocjonalnym. Zaprasza na swoje marginesy, starając się pozostać uniwersalna. Bez kalkulacji, prawdziwie będąc sobą, mówiąc o sobie i światach jej bliskich.
Pozostaje między słowami, emocjonalnie niespójna, porusza się jak jaskółka w zadumie. Zaprasza do świata, z którym odczujemy wewnętrzne powinowactwo. Kompendium perspektyw – tak traktujemy tytułowe Ołowiane chmury.
Historia pisze się sama, złożona z momentów „pomiędzy”, z dużym bagażem emocjonalnym. Zaprasza na swoje marginesy, starając się pozostać uniwersalna. Bez kalkulacji, prawdziwie będąc sobą, mówiąc o sobie i światach jej bliskich.
Pozostaje między słowami, emocjonalnie niespójna, porusza się jak jaskółka w zadumie. Zaprasza do świata, z którym odczujemy wewnętrzne powinowactwo. Kompendium perspektyw – tak traktujemy tytułowe Ołowiane chmury.
Historia pisze się sama, złożona z momentów „pomiędzy”, z dużym bagażem emocjonalnym. Zaprasza na swoje marginesy, starając się pozostać uniwersalna. Bez kalkulacji, prawdziwie będąc sobą, mówiąc o sobie i światach jej bliskich.
Pozostaje między słowami, emocjonalnie niespójna, porusza się jak jaskółka w zadumie. Zaprasza do świata, z którym odczujemy wewnętrzne powinowactwo. Kompendium perspektyw – tak traktujemy tytułowe Ołowiane chmury.
Historia pisze się sama, złożona z momentów „pomiędzy”, z dużym bagażem emocjonalnym. Zaprasza na swoje marginesy, starając się pozostać uniwersalna. Bez kalkulacji, prawdziwie będąc sobą, mówiąc o sobie i światach jej bliskich.
Pozostaje między słowami, emocjonalnie niespójna, porusza się jak jaskółka w zadumie. Zaprasza do świata, z którym odczujemy wewnętrzne powinowactwo. Kompendium perspektyw – tak traktujemy tytułowe Ołowiane chmury.
Agata Ingarden, She prefers a sunset to a flock of goats, 2023
Agata Ingarden, She prefers a sunset to a flock of goats, 2023
Czym jest dla ciebie prawda? Konfrontujesz się z nią, czy grasz w gierkę? A nuż się uda oszukać. Na jakiś czas zamydlisz oczy. Używanie języka powoli zaczyna stawać się męczarnią.
Czym jest dla ciebie prawda? Konfrontujesz się z nią, czy grasz w gierkę? A nuż się uda oszukać. Na jakiś czas zamydlisz oczy. Używanie języka powoli zaczyna stawać się męczarnią.
Czym jest dla ciebie prawda? Konfrontujesz się z nią, czy grasz w gierkę? A nuż się uda oszukać. Na jakiś czas zamydlisz oczy. Używanie języka powoli zaczyna stawać się męczarnią.
Czym jest dla ciebie prawda? Konfrontujesz się z nią, czy grasz w gierkę? A nuż się uda oszukać. Na jakiś czas zamydlisz oczy. Używanie języka powoli zaczyna stawać się męczarnią.
Tomasz Kowalski, bez tytułu, 2022
Tomasz Kowalski, bez tytułu, 2022
Co by pani chciała?
Chciałabym dłużej żyć… dłużej żyć. I uśmiecha się.****
Widział uciekającą noc po drugiej stronie, jej przerażające elementy nurkujące za zachodnim horyzontem, jak zdesperowana, pokonana, oszołomiona armia.*****
Spektrum możliwych interpretacji to podstawa, aby dać myśleniu przestrzeń.
Co by pani chciała?
Chciałabym dłużej żyć… dłużej żyć. I uśmiecha się.****
Widział uciekającą noc po drugiej stronie, jej przerażające elementy nurkujące za zachodnim horyzontem, jak zdesperowana, pokonana, oszołomiona armia.*****
Spektrum możliwych interpretacji to podstawa, aby dać myśleniu przestrzeń.
Co by pani chciała?
Chciałabym dłużej żyć… dłużej żyć. I uśmiecha się.****
Widział uciekającą noc po drugiej stronie, jej przerażające elementy nurkujące za zachodnim horyzontem, jak zdesperowana, pokonana, oszołomiona armia.*****
Spektrum możliwych interpretacji to podstawa, aby dać myśleniu przestrzeń.
Co by pani chciała?
Chciałabym dłużej żyć… dłużej żyć. I uśmiecha się.****
Widział uciekającą noc po drugiej stronie, jej przerażające elementy nurkujące za zachodnim horyzontem, jak zdesperowana, pokonana, oszołomiona armia.*****
Spektrum możliwych interpretacji to podstawa, aby dać myśleniu przestrzeń.
Co by pani chciała?
Chciałabym dłużej żyć… dłużej żyć. I uśmiecha się.****
Widział uciekającą noc po drugiej stronie, jej przerażające elementy nurkujące za zachodnim horyzontem, jak zdesperowana, pokonana, oszołomiona armia.*****
Spektrum możliwych interpretacji to podstawa, aby dać myśleniu przestrzeń.
Krzysztof Kieślowski, Gadające Głowy, 1980, film krótkometrażowy / dokumentalny, 16min
Krzysztof Kieślowski, Gadające Głowy, 1980, film krótkometrażowy / dokumentalny, 16min
Gizela Mickiewicz, Ścieżki nudy i stresu, 2022
Gizela Mickiewicz, Ścieżki nudy i stresu, 2022
* Antony and the Johnsons, Cut the World.
** Gdańsk, 2023.
*** Pytanie zawieszone; tuż obok biureczka.
**** Ostatnie ujęcie filmu Krzysztofa Kieślowskiego Gadające głowy przedstawia stulatkę, która odpowiada na pytanie „Co by pani chciała?”.
***** Szatańskie Tango, Béla Tarr.
* Antony and the Johnsons, Cut the World.
** Gdańsk, 2023.
*** Pytanie zawieszone; tuż obok biureczka.
**** Ostatnie ujęcie filmu Krzysztofa Kieślowskiego Gadające głowy przedstawia stulatkę, która odpowiada na pytanie „Co by pani chciała?”.
***** Szatańskie Tango, Béla Tarr.
PRASA Szum NN6T Contemporary Art Library ZDJĘCIA Tomasz Koszewnik GRAFIKA Kaja Gliwa (dzięki uprzejmości GGM) NASTĘPNY PROJEKT →
PRASA Szum NN6T Contemporary Art Library ZDJĘCIA Tomasz Koszewnik GRAFIKA Kaja Gliwa (dzięki uprzejmości GGM) NASTĘPNY PROJEKT →
PRASA Szum NN6T Contemporary Art Library ZDJĘCIA Tomasz Koszewnik GRAFIKA Kaja Gliwa (dzięki uprzejmości GGM) NASTĘPNY PROJEKT →
PRASA Szum NN6T Contemporary Art Library ZDJĘCIA Tomasz Koszewnik GRAFIKA Kaja Gliwa (dzięki uprzejmości GGM) NASTĘPNY PROJEKT →