Gdy wróciłam po czasie do tych zdjęć, przyszła mi do głowy Maman*, tyle że zamieszkała w swoim prywatnym szklanym domu z dziwnymi sąsiadami za krawędzią.

Dobrze jest wypić herbatę w swoim ulubionym kubku**.

Gdy wróciłam po czasie do tych zdjęć, przyszła mi do głowy Maman*, tyle że zamieszkała w swoim prywatnym szklanym domu z dziwnymi sąsiadami za krawędzią.

Dobrze jest wypić herbatę w swoim ulubionym kubku**.

Gdy wróciłam po czasie do tych zdjęć, przyszła mi do głowy Maman*, tyle że zamieszkała w swoim prywatnym szklanym domu z dziwnymi sąsiadami za krawędzią.

Dobrze jest wypić herbatę w swoim ulubionym kubku**.

Gdy wróciłam po czasie do tych zdjęć, przyszła mi do głowy Maman*, tyle że zamieszkała w swoim prywatnym szklanym domu z dziwnymi sąsiadami za krawędzią.

Dobrze jest wypić herbatę w swoim ulubionym kubku**.

Gdy wróciłam po czasie do tych zdjęć, przyszła mi do głowy Maman*, tyle że zamieszkała w swoim prywatnym szklanym domu z dziwnymi sąsiadami za krawędzią.

Dobrze jest wypić herbatę w swoim ulubionym kubku**.

Jak tam żyćko?
 
Luksusowo, kredytowo, z płytkimi i tanimi relacjami międzyludzkimi, piszemy opowieść o miejskich klimatach. Niewygodne, choć okazałe siedzonko w bańce pierwszego świata. Chcesz ulecieć, wznieść się, ale zdajesz sobie sprawę, że każde nieostrożne spojrzenie ludzkich oczu może spowodować, że pękniesz. Strojąc się w coraz to nowe barwy, grasz. Czy autentycznie? Wydaje się to nieistotne.
 
Pamiętasz czasy szkolne? Wszystkie przepychanki w tłumie na schodach, salę gimnastyczną i styl bycia koleżanki zadymiary, siejącej zamęt? Co się dzieje z twoim brzuszkiem, kiedy o tym myślisz? Zakładam, że nie jest on mięciutki***.

Duch domu zaprasza do przekroczenia progu.
 
Puk puk
kryzys artystyczny
Czy mam o Tobie wspomnieć w tekście?
Tak, to ważne!
Spoko. 

Jak tam żyćko?
 
Luksusowo, kredytowo, z płytkimi i tanimi relacjami międzyludzkimi, piszemy opowieść o miejskich klimatach. Niewygodne, choć okazałe siedzonko w bańce pierwszego świata. Chcesz ulecieć, wznieść się, ale zdajesz sobie sprawę, że każde nieostrożne spojrzenie ludzkich oczu może spowodować, że pękniesz. Strojąc się w coraz to nowe barwy, grasz. Czy autentycznie? Wydaje się to nieistotne.
 
Pamiętasz czasy szkolne? Wszystkie przepychanki w tłumie na schodach, salę gimnastyczną i styl bycia koleżanki zadymiary, siejącej zamęt? Co się dzieje z twoim brzuszkiem, kiedy o tym myślisz? Zakładam, że nie jest on mięciutki***.

Duch domu zaprasza do przekroczenia progu.
 
Puk puk
kryzys artystyczny
Czy mam o Tobie wspomnieć w tekście?
Tak, to ważne!
Spoko. 

Jak tam żyćko?
 
Luksusowo, kredytowo, z płytkimi i tanimi relacjami międzyludzkimi, piszemy opowieść o miejskich klimatach. Niewygodne, choć okazałe siedzonko w bańce pierwszego świata. Chcesz ulecieć, wznieść się, ale zdajesz sobie sprawę, że każde nieostrożne spojrzenie ludzkich oczu może spowodować, że pękniesz. Strojąc się w coraz to nowe barwy, grasz. Czy autentycznie? Wydaje się to nieistotne.
 
Pamiętasz czasy szkolne? Wszystkie przepychanki w tłumie na schodach, salę gimnastyczną i styl bycia koleżanki zadymiary, siejącej zamęt? Co się dzieje z twoim brzuszkiem, kiedy o tym myślisz? Zakładam, że nie jest on mięciutki***.

Duch domu zaprasza do przekroczenia progu.
 
Puk puk
kryzys artystyczny
Czy mam o Tobie wspomnieć w tekście?
Tak, to ważne!
Spoko. 

Jak tam żyćko?
 
Luksusowo, kredytowo, z płytkimi i tanimi relacjami międzyludzkimi, piszemy opowieść o miejskich klimatach. Niewygodne, choć okazałe siedzonko w bańce pierwszego świata. Chcesz ulecieć, wznieść się, ale zdajesz sobie sprawę, że każde nieostrożne spojrzenie ludzkich oczu może spowodować, że pękniesz. Strojąc się w coraz to nowe barwy, grasz. Czy autentycznie? Wydaje się to nieistotne.
 
Pamiętasz czasy szkolne? Wszystkie przepychanki w tłumie na schodach, salę gimnastyczną i styl bycia koleżanki zadymiary, siejącej zamęt? Co się dzieje z twoim brzuszkiem, kiedy o tym myślisz? Zakładam, że nie jest on mięciutki***.

Duch domu zaprasza do przekroczenia progu.
 
Puk puk
kryzys artystyczny
Czy mam o Tobie wspomnieć w tekście?
Tak, to ważne!
Spoko. 

Jak tam żyćko?
 
Luksusowo, kredytowo, z płytkimi i tanimi relacjami międzyludzkimi, piszemy opowieść o miejskich klimatach. Niewygodne, choć okazałe siedzonko w bańce pierwszego świata. Chcesz ulecieć, wznieść się, ale zdajesz sobie sprawę, że każde nieostrożne spojrzenie ludzkich oczu może spowodować, że pękniesz. Strojąc się w coraz to nowe barwy, grasz. Czy autentycznie? Wydaje się to nieistotne.
 
Pamiętasz czasy szkolne? Wszystkie przepychanki w tłumie na schodach, salę gimnastyczną i styl bycia koleżanki zadymiary, siejącej zamęt? Co się dzieje z twoim brzuszkiem, kiedy o tym myślisz? Zakładam, że nie jest on mięciutki***.

Duch domu zaprasza do przekroczenia progu.
 
Puk puk
kryzys artystyczny
Czy mam o Tobie wspomnieć w tekście?
Tak, to ważne!
Spoko. 

Przywołuję różnorakie wspomnienia, bo to właśnie z nich zlepiona będzie wystawa Dominiki Olszowy. Niebanalna, niewerbalna, z niezwykłą historią w tle. Odsłonięty brzuszek snuje opowieść o złudnym poczuciu bezpieczeństwa. W chwili, gdy wydaje nam się, że już opanowaliśmy całe mindfulness, że wszystko idealnie się składa, że nareszcie nadszedł czas na leżenie i oddychanie, czucie i bycie w sobie – nic bardziej mylnego. Rzeczy dzieją się same, poza nami. Planujesz wypoczynek w ciepłych krajach, myślisz o przewietrzeniu głowy, o prawdziwych promieniach słońca, a nie o codziennej suplementacji witaminy D, gdy nagle znajdujesz się w środku trzęsienia zmieni. Czy bezpieczeństwo naprawdę można sobie zaplanować?

„Wiesz, Gabi, tak mam, że zaczynam pracę nad wystawą i bardzo chcę powiedzieć o jakiejś dobrej emocji, ale finalnie i tak wychodzi co innego, i ta zła ciemna strona wchłania”.

Myślę głośno, że to w sumie tak, jakby oszukać przeznaczenie.

Przywołuję różnorakie wspomnienia, bo to właśnie z nich zlepiona będzie wystawa Dominiki Olszowy. Niebanalna, niewerbalna, z niezwykłą historią w tle. Odsłonięty brzuszek snuje opowieść o złudnym poczuciu bezpieczeństwa. W chwili, gdy wydaje nam się, że już opanowaliśmy całe mindfulness, że wszystko idealnie się składa, że nareszcie nadszedł czas na leżenie i oddychanie, czucie i bycie w sobie – nic bardziej mylnego. Rzeczy dzieją się same, poza nami. Planujesz wypoczynek w ciepłych krajach, myślisz o przewietrzeniu głowy, o prawdziwych promieniach słońca, a nie o codziennej suplementacji witaminy D, gdy nagle znajdujesz się w środku trzęsienia zmieni. Czy bezpieczeństwo naprawdę można sobie zaplanować?

„Wiesz, Gabi, tak mam, że zaczynam pracę nad wystawą i bardzo chcę powiedzieć o jakiejś dobrej emocji, ale finalnie i tak wychodzi co innego, i ta zła ciemna strona wchłania”.

Myślę głośno, że to w sumie tak, jakby oszukać przeznaczenie.

Przywołuję różnorakie wspomnienia, bo to właśnie z nich zlepiona będzie wystawa Dominiki Olszowy. Niebanalna, niewerbalna, z niezwykłą historią w tle. Odsłonięty brzuszek snuje opowieść o złudnym poczuciu bezpieczeństwa. W chwili, gdy wydaje nam się, że już opanowaliśmy całe mindfulness, że wszystko idealnie się składa, że nareszcie nadszedł czas na leżenie i oddychanie, czucie i bycie w sobie – nic bardziej mylnego. Rzeczy dzieją się same, poza nami. Planujesz wypoczynek w ciepłych krajach, myślisz o przewietrzeniu głowy, o prawdziwych promieniach słońca, a nie o codziennej suplementacji witaminy D, gdy nagle znajdujesz się w środku trzęsienia zmieni. Czy bezpieczeństwo naprawdę można sobie zaplanować?  

„Wiesz, Gabi, tak mam, że zaczynam pracę nad wystawą i bardzo chcę powiedzieć o jakiejś dobrej emocji, ale finalnie i tak wychodzi co innego, i ta zła ciemna strona wchłania”.

Myślę głośno, że to w sumie tak, jakby oszukać przeznaczenie.

Przywołuję różnorakie wspomnienia, bo to właśnie z nich zlepiona będzie wystawa Dominiki Olszowy. Niebanalna, niewerbalna, z niezwykłą historią w tle. Odsłonięty brzuszek snuje opowieść o złudnym poczuciu bezpieczeństwa. W chwili, gdy wydaje nam się, że już opanowaliśmy całe mindfulness, że wszystko idealnie się składa, że nareszcie nadszedł czas na leżenie i oddychanie, czucie i bycie w sobie – nic bardziej mylnego. Rzeczy dzieją się same, poza nami. Planujesz wypoczynek w ciepłych krajach, myślisz o przewietrzeniu głowy, o prawdziwych promieniach słońca, a nie o codziennej suplementacji witaminy D, gdy nagle znajdujesz się w środku trzęsienia zmieni. Czy bezpieczeństwo naprawdę można sobie zaplanować?

„Wiesz, Gabi, tak mam, że zaczynam pracę nad wystawą i bardzo chcę powiedzieć o jakiejś dobrej emocji, ale finalnie i tak wychodzi co innego, i ta zła ciemna strona wchłania”.

Myślę głośno, że to w sumie tak, jakby oszukać przeznaczenie.

Przywołuję różnorakie wspomnienia, bo to właśnie z nich zlepiona będzie wystawa Dominiki Olszowy. Niebanalna, niewerbalna, z niezwykłą historią w tle. Odsłonięty brzuszek snuje opowieść o złudnym poczuciu bezpieczeństwa. W chwili, gdy wydaje nam się, że już opanowaliśmy całe mindfulness, że wszystko idealnie się składa, że nareszcie nadszedł czas na leżenie i oddychanie, czucie i bycie w sobie – nic bardziej mylnego. Rzeczy dzieją się same, poza nami. Planujesz wypoczynek w ciepłych krajach, myślisz o przewietrzeniu głowy, o prawdziwych promieniach słońca, a nie o codziennej suplementacji witaminy D, gdy nagle znajdujesz się w środku trzęsienia zmieni. Czy bezpieczeństwo naprawdę można sobie zaplanować?

„Wiesz, Gabi, tak mam, że zaczynam pracę nad wystawą i bardzo chcę powiedzieć o jakiejś dobrej emocji, ale finalnie i tak wychodzi co innego, i ta zła ciemna strona wchłania”.

Myślę głośno, że to w sumie tak, jakby oszukać przeznaczenie.

Dominika Olszowy rozpoczyna właśnie twórczą przygodę z witrażem, podczas której skleja elementy barwionego szkła, zamyka je w mozaikowej, szkatułkowej formie, opowiadając historie codzienności. Wywyższa przy tym niezwykle pracochłonny warsztat, a myśl scenograficzną pozostawia w tyle. Czy to dobrze?

Intuicja skłania do skinienia głową na tak. Sklejone myślo-twory są całkowicie autonomiczne, potrzebują ciszy i oddechu, aby móc opowiedzieć o sobie samych. Nie potrzebują iluzji odrębnych krain.
 
Była sobie Baba Jaga,
miała chatkę z masła.
A w tej chatce same dziwy.
Pssst, iskierka zgasła.

Dominika Olszowy rozpoczyna właśnie twórczą przygodę z witrażem, podczas której skleja elementy barwionego szkła, zamyka je w mozaikowej, szkatułkowej formie, opowiadając historie codzienności. Wywyższa przy tym niezwykle pracochłonny warsztat, a myśl scenograficzną pozostawia w tyle. Czy to dobrze?

Intuicja skłania do skinienia głową na tak. Sklejone myślo-twory są całkowicie autonomiczne, potrzebują ciszy i oddechu, aby móc opowiedzieć o sobie samych. Nie potrzebują iluzji odrębnych krain.
 
Była sobie Baba Jaga,
miała chatkę z masła.
A w tej chatce same dziwy.
Pssst, iskierka zgasła.

Dominika Olszowy rozpoczyna właśnie twórczą przygodę z witrażem, podczas której skleja elementy barwionego szkła, zamyka je w mozaikowej, szkatułkowej formie, opowiadając historie codzienności. Wywyższa przy tym niezwykle pracochłonny warsztat, a myśl scenograficzną pozostawia w tyle. Czy to dobrze?

Intuicja skłania do skinienia głową na tak. Sklejone myślo-twory są całkowicie autonomiczne, potrzebują ciszy i oddechu, aby móc opowiedzieć o sobie samych. Nie potrzebują iluzji odrębnych krain.
 
Była sobie Baba Jaga,
miała chatkę z masła.
A w tej chatce same dziwy.
Pssst, iskierka zgasła.

Dominika Olszowy rozpoczyna właśnie twórczą przygodę z witrażem, podczas której skleja elementy barwionego szkła, zamyka je w mozaikowej, szkatułkowej formie, opowiadając historie codzienności. Wywyższa przy tym niezwykle pracochłonny warsztat, a myśl scenograficzną pozostawia w tyle. Czy to dobrze?

Intuicja skłania do skinienia głową na tak. Sklejone myślo-twory są całkowicie autonomiczne, potrzebują ciszy i oddechu, aby móc opowiedzieć o sobie samych. Nie potrzebują iluzji odrębnych krain.
 
Była sobie Baba Jaga,
miała chatkę z masła.
A w tej chatce same dziwy.
Pssst, iskierka zgasła.

Dominika Olszowy rozpoczyna właśnie twórczą przygodę z witrażem, podczas której skleja elementy barwionego szkła, zamyka je w mozaikowej, szkatułkowej formie, opowiadając historie codzienności. Wywyższa przy tym niezwykle pracochłonny warsztat, a myśl scenograficzną pozostawia w tyle. Czy to dobrze?

Intuicja skłania do skinienia głową na tak. Sklejone myślo-twory są całkowicie autonomiczne, potrzebują ciszy i oddechu, aby móc opowiedzieć o sobie samych. Nie potrzebują iluzji odrębnych krain.
 
Była sobie Baba Jaga,
miała chatkę z masła.
A w tej chatce same dziwy.
Pssst, iskierka zgasła.